Lef is leven maar ook leven is lef, kwaliteit van leven, hoe dan?
Als iemand hoestend en benauwd door het leven moet gaan kan ik uit ervaring zeggen dat is soms verdomd zwaar. Aan de buitenkant zie je niets maar ken je me dan weet je dat het piept en kraakt. Mijn drijfveren om te laten zien wat ik wel kan en tuurlijk soms daar in doorschiet tja dat is mijn kwaliteit van leven. Toen ik tijdens mijn werk teruggezet werd in de Wajong klapte min of meer mijn leven samen, ik speelde in een Fanfare en harmonie (kon daar zelfs aardig meekomen), mijn werk was mijn alles en daarboven op deed ik een MBA, stil zitten was niets voor mij, ziekenhuis was een tweede thuis, de weg naar de bibliotheek in het ziekenhuis kon ik blind en niet te vergeten via allerlei alternatieve routes vinden 😊. Na mijn afkeuren kwam ik wat meer in contact met het toenmalige astmafonds en werd ik al snel in het bestuur van de Oostelijke mijnstreek gezet. Vandaar uit kwam ik in contact met de Federatie van Gehandicaptenorganisaties in Limburg, de FGL van gewoon bestuurslid, naar secretaris en voorzitter ben ik daar toch ruim 15 jaar lid geweest, een tijd die mij gevormd heeft. Het astmafonds daar botste ik nogal eens mee, reclames om de astmapatiënt als kijk hij kan dat niet af te schilderen is niet mijn idee dus ik moet eerlijk zeggen volgens mij heb ik dat ook maar een half jaar volgehouden, want als patiënt ben je een ding niet zielig, ook niet als kind het is lastig maar doe dingen die wel kunnen. Mijn moeder heeft toen we jonger waren ooit bedacht dat we op basketbal moesten want bewegen is goed voor je, we lachen er nu nog wel eens om maar het was dan ook wel heel komisch, ik haalde niet eens de warmingup, brak mijn nek met die basketbal schoenen en kon ze dus ook echt niet bijhouden, mijn zusje overleefde de warming up maar daarna werd het tempo ook voor haar veel te hoog. Uiteindelijk mochten we stoppen, moeder heeft nooit meer geopperd dat sporten moest, we gingen veel zwemmen en in de winter kon ik best meekomen met schaatsen en de zorg voor je zelf was al pittig genoeg, zeker in mijn geval als je kost wat kost wil participeren!!!
Afijn in mijn periode als voorzitter van de FGL leerde ik Martin van Rijn kennen via een congres, we raakte aan de praat en ik kreeg de opdracht mail me even en de opmerking wel doen he. Thuis dacht ik wel doen, niet doen en uiteindelijk besloten nou oké ik mail wel. Nooit gedacht dat ik antwoord zou krijgen maar he na een week verscheen er in mijn mailbox een mailtje terug. De vraag van wil je me helpen met stukken mee lezen en je verdiepen in de zorg werd dan ook gesteld. Ik moest kiezen in Limburg blijven hangen of mijn neus verder naar buiten steken ik koos ervoor om te helpen, samen richting de TK debatten, commissies, gaande weg raakte we best aan elkaar gewend en wisten en weten we nog steeds al staan er in een zaal 1000 mensen waar de een is en waar de ander is, soms met een gebaar en soms met een grijns, soms gesnapt door camera’s als begrotingen iets te enthousiast waren, of door de fotograaf die daarna kwam vertellen dat hij de foto’s ons door zou sturen en dat foto’s boekdelen spraken, we konden alleen maar wat lachen, Ik kan dan ook wel zeggen een geweldige tijd en nog steeds. Toen zijn Staatssecretaris termijn erop zat, we een nieuw kabinet kregen, kreeg ik de vraag wel doorgaan jij he, tuurlijk Martin vertrok richting Reinier Haga groep en we hielden contact over van alles en nog wat. Ik kreeg de kans om CEO binnen het Ministerie van Volksgezondheid, welzijn en sport te worden (nee geen vet salaris maar CEO stond voor Chief Experience Officer. Helaas ging deze functie als een nachtkaars uit onder het bewind van Ernst Kuipers.
Uiteindelijk omdat Martin naar Aedes ging kwam ook ik in contact met Volkshuisvesting en kwam ik er achter dat er tussen volkshuisvesting en volksgezondheid heel veel grote overeenkomsten zitten, ik heb dit dan ook de afgelopen jaren met veel plezier gedaan en doe het nog steeds met veel plezier.
De afgelopen periode is mij veel duidelijk geworden, mijn hart ligt bij de zorg dat is een ding wat zeker is, maar goede zorg valt ook met goed wonen samen dus ik ben vast besloten om deze dingen te combineren. 😊.
Ik probeer langzaam weer wat meer voeten in de klei te krijgen binnen het zorg terrein, daar ligt een hele grote uitdaging, zeker de combi wonen en zorg.
Het opnieuw verdiepen in de zorg is best een pittige klus, er gebeurd heel veel, er gaat veel gebeuren en dit alles moet ook nog eens betaalbaar en toegankelijk zijn, maar ik houd van uitdagingen en kan daar heerlijk op functioneren. Mijn studie nu loopt als een rode draad door alles heen want ook daar geldt wat ik wil dat doe ik al kost het wat moeite. Martin en ik zijn nog steeds dikke maatjes, samen lachen, samen huilen maar ook discussies gaan we niet uit de weg, in de loop van de jaren is eigenlijk onze vriendschap alleen maar gegroeid. Hij zorgt dat ik blijf geloven in mijzelf, geeft me indoen nodig een schop onder mijn achterwerk maar ook een klap op de schouder als het lukt, dat maakte onze vriendschap als vrienden en als maatje. (en ja soms maakt hij zich zorgen om mijn gezondheid want ik blijf ik ook nu nog!!!).
Ik zou zeggen tegen iedereen leef, leef met lef, laat je niet leiden door je beperking maar kijk naar de dingen die wel kan, vraag hulp als het nodig is maar LEEF!!!